Prolog

Pamiętał, że kiedy po raz pierwszy znalazł się w owalnym gabinecie dyrektora Hogwartu był nim niemożliwie wręcz zafascynowany. Wtedy gabinet należał do Dumbledore'a - po całym pomieszczeniu rozstawione były stoliki, na których leżały dziwaczne instrumenty, które cicho terkotały i wydmuchiwały z siebie obłoczki dymu, a na złotej żerdzi stojącej obok drzwi siedział Fawkes. Głęboko wciągnął powietrze, gdy zdał sobie sprawę z tego, że po raz pierwszy w tym gabinecie znalazł się niespełna dwadzieścia dziewięć lat temu. Prawie dwadzieścia dziewięć lat minęło, a on pamiętał to, jakby się działo wczoraj.

Rozglądnął się po raz kolejny po pomieszczeniu i westchnął cicho. Oprócz wiszącego na ścianie portretu Dumbledore'a nic nie wskazywało na to, że kiedyś spędzał tu każdy dzień jako dyrektor szkoły. Nie było ani instrumentów, ani Fawkesa i tylko myślodsiewnia stała na swoim dawnym miejscu. Pewnie każdy z nich potrzebuje od czasu do czasu pozbyć się dręczących ich wspomnień, pomyślał, przywołując w myślach twarze wszystkich znanych mu dyrektorów Hogwartu.

Tylko jakie myśli dręczą Ambrose'a Fawleya?

Stłumił w sobie chęć natychmiastowego podbiegnięcia do myślodsiewni i naruszenia prywatności obecnego dyrektora Hogwartu. To z nudów. Gdyby raczył mnie przyjąć od razu, to już dawno by się skończyło to, pożal się Boże, spotkanie. A tak to siedzę tu od pół godziny jak jakiś bałwan. Zerknął na wiszący na przeciwko niego portret Minervy McGonagall, której żywy odpowiednik aktualnie wypoczywa na zasłużonej emeryturze w swoim domu w Walii. A może nie tylko z nudów? Uśmiechnął się, patrząc na portret. To właśnie przez nią i dzięki niej siedział tutaj, zamiast w swoim małym, ale przytulnym gabinecie w Ministerstwie Magii, gdzie powinien w tym momencie siedzieć i pisać raport dla Kingsleya.

Przypomniał sobie dzień, kiedy McGonagall bez zapowiedzenia odwiedziła go w jego własnym domu na przedmieściach Londynu. Nie żeby miał coś przeciwko wizytom Minervy, broń Boże! Znalazł dla niej w swoim sercu szczególne miejsce - miejsce, które normalnie zajmowałyby jego babcie, gdyby kiedykolwiek je poznał. Jednak mimo że kobieta niemalże należała do jego rodziny, zmieszał się, gdy ujrzał ją w drzwiach swego domu. Ale ona nie zwróciła uwagi na to, że był ubrany tylko w bokserki i podkoszulek z wielką plamą po herbacie na brzuchu. Nie powiedziała ani słowa powitania, tylko od razu przeszła do rzeczy.

Jej nowina spowodowała, że natychmiast zapomniał o swoim stroju.

Wpuścił ją do domu, a słowo "emerytura" nie mogło opuścić jego myśli. Wiedział, że Hogwart w końcu będzie musiał znaleźć nowego dyrektora - Minerva była już sędziwą kobietą, a do tego podupadała na zdrowiu. Jej odejście na emeryturę było nieuniknione, a tego, że mogła opuścić stanowisko w wyniku śmierci, w ogóle nie chciał dopuścić do swoich myśli. Tak, w końcu musiała odejść z Hogwartu. Ale, na Merlina, dlaczego tak szybko?! Kobieta odpowiedziała mu na to pytanie - tak zadecydowało Ministerstwo. McGonagall w ogóle nie była zadowolona z tej decyzji i była wręcz zła, że ktoś ją zmusił do opuszczenia swojej ukochanej szkoły. Niestety nic nie mogła na to poradzić. Jedynym, co mogła zrobić było pozwolenie, aby Hogwartem zaczęła kierować osoba, o której nikt nigdy nic konkretnego nie słyszał. Tą osobą był Ambrose Fawley.

Nie zdziwił się, kiedy go poprosiła, a właściwie kazała mu mieć oczy i uszy szeroko otwarte. Miał jej donosić o wszystkim, co odbiegało od normy, o czym usłyszał w Ministerstwie i co powiedziały mu dzieciaki jego szwagrów i znajomych. Obiecał jej przekazywać wszystko, o czym się dowie. Było to późną zimą 2008 roku.

Przez następne kilka lat niewiele mógł zrobić. Owszem, przekazywał informacje Minervie, kiedy tylko o czymś usłyszał, ale nie były to jakieś szczególnie niepokojące wieści. Dopiero kiedy James poszedł do Hogwartu, wkręcił się do Rady Nadzorczej, co znacznie ułatwiało mu dostęp do dyrektora Fawleya. A wykorzystując swoje imię i nazwisko, pokręcił się trochę koło niego, przypodobał mu się i gdy Lily zaczynała swój pierwszy rok, "awansował" na wyższe stanowisko. Tym sposobem Harry Potter stał się zastępcą Przewodniczącego Rady Nadzorczej Hogwartu.

Zaśmiał się w duchu, gdy pomyślał, że kiedyś nawet przez myśl mu nie przeszło wykorzystywanie swojego nazwiska do osiągnięcia celów. Ale co mógł na to poradzić? Był tylko człowiekiem. A skoro inni ludzie byli w stanie dać mu na tacy wszystko, czego zapragnął tylko po zobaczeniu tej przeklętej blizny... Dlaczego by się tym trochę nie posłużyć? Dlaczego by nie wykorzystać ich głupoty? Oczywiście robił to tylko wtedy, gdy inne metody nie działały. Czyli - jak zwykle w jego przypadku - bardzo rzadko.

- Ach, pan Potter! Miło pana widzieć! Przepraszam za spóźnienie, byłem zajęty prawie że ostatnimi przygotowaniami do sami wiemy czego... To już tuż-tuż!

Nareszcie. Harry wstał ze swojego miejsca i potrząsnął podaną mu dłonią. Fawley usiadł przy swoim biurku i wyciągnął z szuflady jakieś papiery, po czym zaczął je przeglądać, co chwilę zatrzymując się przy jakichś stronach i uważniej się w nie wczytując. Harry dał mu chwilę na zebranie myśli, przyglądając mu się uważnie.

Nie było widać po nim żadnych zmian od ostatniego spotkania, poza jedną rzeczą - na jego twarzy widać było widoczne oznaki ekscytacji. Ale kto nie ekscytował się tym wydarzeniem? O sobie tego nie mógł powiedzieć, myślał o tym dniami i nocami, nawet częściej niż ostatnim razem...

Oprócz tej wyraźnej ekscytacji Harry nie dostrzegł u niego żadnej zmiany. Ciągle był dosyć niski i szczupły; niemal topił się w potężnym krześle. Bardzo krótkie włosy w całości były pokryte siwizną, tak samo jak krótki zarost. Harry nie był jedynym, który skłaniał się ku stwierdzeniu, że Ambrose Fawley nie wygląda na dyrektora jednej z najsławniejszych szkół magii i czarodziejstwa na świecie. Ba, w ogóle nie wyglądał jak czarodziej. Wielu ludziom przypominał mugola. Nie było od niego czuć tej magii, którą nawet ludzie niemagiczni czuli przy Dumbledorze, nie wzbudzał respektu jak McGonagall i strachu jak Snape. Wyglądał jak zwykły przeciętny człowiek.

Jednak Fawley miał dwa znaki szczególne. Jednym z nich była, tak jak w przypadku Harry'ego, blizna. Blizna, która miała swój początek przy lewej skroni i która biegła koło oka, zahaczała o kość policzkową i spadała w dół z dala od tętnicy szyjnej, a potem ginęła pod szatą czarodzieja. Nie wiedział, dokąd sięga. Nigdy nie poznał jej historii, ale miał wrażenie, że blizna Ambrose'a Fawleya nie była blizną, która z daleka miała wzbudzać respekt, tak jak to było w jego przypadku.

Drugim znakiem szczególnym była jego wrodzona heterochomia - tęczówka prawego oka była w kolorze bardzo jasnej zieleni, a lewego w kolorze błękitu. Dodatkowo wiecznie zwężone źrenice przypominały Harry'emu spojrzenie czającego się na swoją ofiarę kota. Wyjątkowo wyalienowanego kota.

Dużo starszy od Snape'a. Niewiele młodszy od McGonagall. Zdecydowanie młodszy od Dumbledore'a.

Potter ukradkiem spojrzał na zegarek i zaklął w myślach. Od jego wyjścia z Ministerstwa minęła już godzina. Jego usta wykrzywił grymas, gdy pomyślał, ile mógł zrobić pożytecznych rzeczy w ciągu tej godziny. Spojrzał ponownie na dyrektora, a gdy ten dalej nie zwracał na niego uwagi, odchrząknął cicho.

Fawley popatrzył na niego zamglonym wzrokiem, jakby wyrwany z jakiegoś transu. Niewinnie zamrugał oczami i uśmiechnął się do niego szeroko.

- Wybacz, Harry, zamyśliłem się. Jestem tym tak podekscytowany, pierwszy raz zdarza w mojej karierze zdarzy się coś takiego i muszę dopilnować, żeby wszystko było dopięte na ostatni guzik!

- Rozumiem, dyrektorze - odparł Harry, posyłając starszemu mężczyźnie życzliwy uśmiech. - Mam nadzieję, że tym razem nie będzie żadnych... ekscesów, co ostatnio.

- Tak... - powiedział Fawley, marszcząc lekko czoło. - Dlatego jestem tak zabiegany, chyba nikt z nas nie chce, aby było tak, jak.... ostatnio.

Harry pokiwał głową, myśląc, że osobiście zabije tego, kto sprawi jakieś przykre niespodzianki.

- Oczywiście pańskie biuro na pewno zadba o bezpieczeństwo, prawda?

- Tak, ja i moi aurorzy dopilnujemy wszystkiego. Jest jeszcze jedna sprawa, która mnie właściwie dzisiaj do pana sprowadziła, dyrektorze... - powiedział niepewnie, nie wiedząc, jak zacząć.

- Tak? Czy to ma jakiś związek z panem Malfoyem? - zapytał go Ambrose, unosząc do góry jedną brew. Skąd mu to przyszło do głowy?

- Można tak powiedzieć... - odpowiedział powoli, przypatrując mu się uważnie. - Malfoy nie mógł tu dzisiaj przyjść, jestem pewien, że wytłumaczyłby to panu lepiej, niż ja, ale... Rozmawialiśmy o tym razem z resztą Rady Nadzorczej i zgodnie stwierdziliśmy, że nie możemy zabrać tej przyjemności dzieciakom. - Na twarzy dyrektora pojawił się uśmiech pełen zrozumienia. - Wielu członków Rady, w tym ja, będzie miało dziecko w ostatniej klasie, a dla większości z nich może to być ostatnia okazja do tego typu rozrywek... Mojemu Jamesowi ogromnie na tym zależy - dokończył niezdarnie i poczuł, jak na jego policzki wkradają się rumieńce. Przeklinał się w myślach, że nie obmyślił swojej żałosnej przemowy wcześniej.

- Rozumiem - powiedział Fawley, uśmiechając się lekko. - Rozważę prośbę Rady. Coś mi się jednak zdaje, Harry, że twój pierworodny będzie miał dużo do roboty w tym roku - dodał, mrugając do niego. - A teraz muszę cię przeprosić, mam spotkanie z kandydatką na posadę nauczyciela mugoloznawstwa, profesor Patel niestety musi skorzystać z rocznego urlopu...

Harry pożegnał się grzecznie i wyszedł z gabinetu. Gdy wychodził z zamku i skierował się w stronę Hogsmeade, gdzie mógłby się teleportować do domu, w jego głowie tłukło się jedno zdanie wypowiedziane przez Fawleya.

"Coś mi się jednak zdaje, Harry, że twój pierworodny będzie miał dużo do roboty w tym roku."

O Merlinie.

I oto nadchodzę JA. Ja, która przed pisaniem potterowskiego ficka broniła się rękami i nogami. Ja, która twierdziła, że się do tego nie nadaje, bo jest "lepsza" w swojej własnej twórczości. Ja, która wolała potterowskie ficki czytać. A potem pojawił się POMYSŁ. A jak pojawia się pomysł, to już ciężko czegoś nie napisać, prawda?
I oto moje opowiadanie. Opowiadanie, które mam nadzieję, że dotrwa do końca. Z tym może być ciężko, bo nie pamiętam, żeby jakiekolwiek moje opowiadanie dobrnęło do końca. Dlatego proszę o komentarze, WSZYSTKICH, którzy to zechcą przeczytać. Komentarze zawierające konstruktywną krytykę. Co się podoba, a co nie. Co mogę zostawić, a co mogłabym zmienić.
Szablon - jest, jaki jest. Na pewno będę go zmieniać, bo jakoś dziwnie mi z szablonem na bloga z opowiadaniem, które nie ma zdjęć ludzi. Ale na razie jest ten.
Aby było jasne - OPOWIADANIE O NOWYM POKOLENIU. Przede wszystkim o JAMESIE, ALBUSIE I LILY, ale ogólnie rzecz biorąc o Potterach, bo Harry i Ginny też się będą pojawiać. Wątki poboczne w postaci Weasleyów i Malfoyów również, ale w mniejszym stopniu.
CZYTAĆ I KOMENTOWAĆ!